Όταν ήμουν παιδί, το σχολείο ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο κάναμε ένα διάλειμμα , τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά , το Πάσχα και η σχολική χρονιά τελείωσε τον Ιούνιο.
Υπήρχε και κάτι περίεργο που οι δάσκαλοι δεν αρρώστησαν δεν θυμάμαι τους δασκάλους να λείπουν δύο μέρες στη σειρά.
Αν σε μάλωνε ο δάσκαλος, δεν σε βολεύει να πεις τίποτα στο σπίτι, γιατί μάλλον θα σε μάλωναν πάλι και θα είχες τιμωρία.
Ούτε η βροχή εμπόδισε να κάνεις κοπάνα από το σχολείο, γιατί ήταν σαν το δεύτερο σπίτι σου, ήθελαν να πάνε (και η επιστροφή στο σπίτι μου μούσκεμα στο νερό της βροχής ήταν μεγάλη απόλαυση)
Τον δάσκαλο τον σεβόμασταν, ήταν σαν να σε μαλώνουν οι ίδιοι οι γονείς σου.
Το παιχνίδι είχε πλάκα, κανείς δεν σκεφτόταν να κάνει λάθος.
Οι δάσκαλοι θα έπιναν καφέ στην αίθουσα των Δασκαλων ή στη διεύθυνση και θα μας πρόσεχαν στην αυλή.
Ήταν τιμή μου να κουβαλήσω και να φέρω τα βιβλία του δασκάλου, να ψάξω για τους χαρτες ή τη βιβλιοθήκη ή να χτυπήσω το κουδούνι.
Όταν μας δόθηκε ο φάκελος βοήθειας δασκάλων για να πάμε στις αίθουσες, ήταν πραγματική τιμή.
Αν ζητούσαμε άδεια να πάμε τουαλέτα μια φορά, έπρεπε να γυρίσουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν.
Πήραμε σειρά να σβήσουμε τον μαυροπίνακα και να κουνήσουμε τα προσχέδια και ήταν τιμή μας να μπούμε και νωρίς.
Παίζοντας μπάλα, πηδώντας σχοινάκι, το κάψιμο, το κέρατο, τα μάρμαρα και η απόσταση στη γραμμή ήταν τόσο διασκεδαστική.
Μας δίδαξαν ιστορία και γεωγραφία. Μαθηματικά, γλώσσα...
Δεν ξέρω πότε, μαθαίνω ότι ιστορία, πήγε στο παρασκήνιο, δεν ξέρω πότε άρχισαν να αρρωσταίνουν οι δάσκαλοι, να χρειαστούν αντικαταστάτη και ο αντικαταστάτης άλλος αναπληρωτής...
Από πότε οι γονείς χτυπούν δασκάλους ή πότε οι ίδιοι οι μαθητές βγάζουν τον θυμό τους πάνω τους.
Πότε ο έλεγχος κεφαλιών, κούρεμα, νύχια, απουσία μακιγιάζ στα κορίτσια, μήκος φούστας και γενικά ομοιόμορφη κατάσταση άλλαξαν από πράξη υγιεινής σε διακρίσεις.
Όταν μια πατριωτική πράξη, ήταν απλά διακοπές... Δεν ξέρω πότε χάθηκε το Σχολείο ως θεσμός, πότε χάθηκαν οι αξίες, σεβασμός στους δασκάλους ως στελέχη διδασκαλίας.
Αν αυτό είναι πρόοδος... Συγγνώμη κύριοι, αλλά αν αυτό είναι πρόοδος, έχουμε μείνει τόσο πίσω.
ΑΝ ΗΡΘΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.
Έζησα εκείνη την εποχή.
ΠΟΣΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΑΝ!!!
Στιγμές που θα μείνουν μόνο στις αναμνήσεις μας.
Ανήκω στην Παλαιά Φρουρά.
Πόση αλήθεια υπάρχει σε αυτούς τους στίχους..
Όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια..
#darkstories_by_Ef
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου