“Καταραμένοι ποιητές”γιατί τους αγαπάμε τόσο;

Η σκοτεινή πλευρά της ποίησης. Αυτή που δεν ανήκει, ούτε μπαίνει σε κανονες Οι κραυγές των ψυχών των ποιητών αυτών, που ουρλιάζουν και δε νιώθουν άνετα . Οι φωνές αυτές  που βρίσκουν καταφύγιο στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την τρέλα, την αυτοκτονία.. Αυτοί που μας  άφησαν πίσω τους έναν θησαυρό έργων. Γιατί λοιπόν ο πόνος βγαίνει  στην τέχνη; Γιατί οι δημιουργοί, είτε ποιητές είτε συγγραφείς, είτε ζωγράφοι κανουντο κοινό να είναι  εκστασιασμένο με τα πάθη τους;

Αν θυμηθούμε τον απλό ορισμό της αρχαίας τραγωδίας που μαθαίναμε στο σχολείο Ἔστιν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν

Το πώς νιώθει εκείνος που θα ασχοληθεί με τους καταραμένους  όταν  με τη ματιά του μπει και εξερευνήσει  στην τέχνη. Αφού η αγωνία έχει μεγαλώσει και το ζει  με τον ήρωα και την τραγικότητα που τον περιβάλλει.. με όλον του τον πόνο, τα χτυπήματα της μοίρας και τη δυστυχία του, έρχεται η κάθαρση, η λύτρωση που δεν είναι βέβαια πάντα ένα αίσιο τέλος, αλλά ένα τέλος που λύνει το μυστήριο  και κάνει τον ήρωα να τελειώνει  από τις αγωνίες του. Ίσως  είναι  μια αυτοτιμωρία. Το κοινό , έχει την τάση να συμπάσχει. Υποκειμενικά, του βγαίνει αβίαστα, να συμπάσχει και να θέλει να βοηθήσει τον αδύναμο. Αν και ο κόσμος μας είναι  σκληρός μας φαίνεται τόσο δύσκολο αυτό στην πράξη.

ο πρώτος καταραμένος ποιητής ήταν ο Γάλλος Φρανσουά Βιγιόν, που έζησε τον 15ο αιώνα μια πολυτάραχη ζωή “αλήτη” και πριν την τελευταία του ποινή: «να κρεμαστεί και να στραγγαλιστεί»…εξαφανίστηκε. Η φράση ακούστηκε για πρώτη φορά τον Αλφρέντ ντε Βινύ, όπου στο έργο του Stello το 1832 μιλάει για τους ποιητές αποκαλώντας τους: ράτσα των παντοτινά καταραμένων από τους ισχυρούς της γης.

Ακολουθούν οι: Σαρλ Μπωντλαίρ, Πωλ Βερλαίν, Αρθούρος Ρεμπώ και Λωτρεαμόν.

Στην Ελλάδα ακούμε για τρεις καταραμένους ποιητές να έχουν αφήσει το στίγμα τους. Αυτοί είναι ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, ο Κώστας Καρυωτάκης και η Μαρία Πολυδούρη

Τελικά, καταραμένοι ή ευλογημένοι;

Ένας κύκλος που καταφέρνει να μένει ζωντανός στο πέρασμα του χρόνου.

Ένας κύκλος γεμάτος στίχους, συναίσθημα, πόνο και μορφές που ποτέ δεν γερνάνε…

Σκοτεινοί άνθρωποι με λαμπρό όμως έργο, Baudelaire, Verlaine, Rimbaud, Artaud, Λαπαθιώτης, Καρυωτάκης, Πολυδούρη. Μορφές της λογοτεχνίας που αποθεώθηκαν μετά θάνατον αφού οι ίδιοι –τις περισσότερες φορές- έγραφαν το σενάριο της ζωής τους με την ίδια καλλιτεχνική μαεστρία που έγραφαν τα ποιήματά τους. Θεμελίωσαν με ένα διεισδυτικό και τολμηρό τρόπο την ποίηση, η οποία, πλέον δεν φοβόταν να ακροβατεί μεταξύ κολάσεως και παραδείσου.

Η ανθολογία αυτή αποτελεί ένα μικρό μέρος του πλούτου αυτών των ποιητών που σημάδεψαν και κατεύθυναν πολύ μεγάλο μέρος νεοτέρων, που δεν φοβήθηκαν τις λέξεις αλλά ούτε και τον θάνατο, αφού επέλεξαν να τον κάνουν σύμμαχό τους για να περάσουν στην αιωνιότητα…

Αυτό που κρατάς στα χέρια σου δεν είναι απλά ένα βιβλίο, είναι κάποιες απόκοσμες φωνές που μόλις φτάσουν στα αυτιά σου δεν μπορείς παρά να τις ερωτευτείς.

Διαδίκτυο