Η τεχνολογική πρόοδος ως μύθος της εξελικτικής διαδικασίας

Σήμερα έχουμε ένα προϊόν και μια υπηρεσία, αύριο μας προσφέρεται ένα πιο σύνθετο, το οποίο υπάρχει μόνο ως καινούργιο στα πιο σύνθετα χαρακτηριστικά του. Πιστεύουμε ότι είναι ωφέλιμο για εμάς και την κοινωνία. Επιπλέον, μόλις αυτό το προϊόν ή η υπηρεσία φτάσει σε έναν αριθμό χρηστών έτσι ώστε να επιτρέπουν την ανάπτυξη της δραστηριότητας, γίνεται μια ενιαία εναλλακτική. Εάν υπάρχουν χρήστες που πιστεύουν ότι η προηγούμενη τεχνολογία είναι επαρκής, αποκλείονται, δεν πιστοποιούνται από την τεχνοκρατική κοινωνία.

Γενικά, προς το παρόν, υπάρχει η δυνατότητα μείωσης της ηλεκτρικής κατανάλωσης της συσκευής και ταυτόχρονα αύξησης αυτών που καθιερώνονται ως νέα χαρακτηριστικά ή ανάγκες. Η υιοθέτηση μιας οικολογικής λύσης είναι πάντα καλά αποδεκτή, αυτό είναι σωστό, ωστόσο δεν συμβαίνει το ίδιο με πτυχές που σχετίζονται με την κοινωνική ένταξη. Μια μη οικολογική ενέργεια επηρεάζει όλους, αλλά μια κοινωνική αδικία δεν πιστεύεται. Υπάρχει επίσης ένα υπερβολικό άγχος, που ανήκει στους επιτυχημένους, αυτούς που θα επιβιώσουν και θα είναι πιο ικανοί να υιοθετήσουν νέες τεχνολογίες. Ο κοινωνικός δαρβινισμός είναι πολύ παρών στον διανθρωπισμό και στη νοοτροπία του τεχνολογικού κόσμου. Η πρόοδος θεωρείται άπειρη και αυτοδιοικείται από μια εξελικτική δύναμη που ξεπερνά. Χωρίς αντιρρήσεις και χωρίς να το εκθέτει, η φονταμενταλιστική προκατάληψη αποφεύγει κάθε συστημική ανάλυση που στοχάζεται αδικίες και απανθρωποποίηση.

 Η τεχνολογία διέπεται από ομάδες κοινών συμφερόντων, δηλαδή επενδυτές, επιχειρηματίες και τους διαφορετικούς κύκλους που εξαρτώνται από αυτήν, που χάρη στο δόγμα ή τον μύθο της ανώτερης εξέλιξης γίνεται δικτατορία. Η ιεραρχία είναι αυτοσυντηρούμενη από την εν λόγω μεταφυσική κατασκευή. Οποιαδήποτε κοινωνική πραγματικότητα δεν εντάσσεται σε αυτούς τους κύκλους αποκλειστικών συμφερόντων αρνείται.

 Η ιδεολογία της αυτοβελτίωσης στηρίζει μια ανθρώπινη ανάγκη που βασίζεται σε μια πιθανή καταστροφή, η οποία θα απαιτήσει τη θυσία κάποιων και την αυτοβελτίωση ορισμένων εκλεκτών. Η τεχνοκρατία βάζει το τεχνολογικό πάνω από την ανθρώπινη αξία διακηρύσσοντας μια αναπόφευκτη καταστροφή. Επιστρέψαμε σε μια θεότητα του κατακλυσμού, μιας αποκάλυψης που βγήκε από το ιστορικό πλαίσιο; Με αυτόν τον τρόπο, υποστηρίζεται μια άπειρη τεχνολογική πρόοδος που εγγυάται τη διαφύλαξη μιας επιλεγμένης ομάδας επιζώντων. Με αυτόν τον τρόπο προκατέχει τη λογική με φονταμενταλιστικό και ιδεαλιστικό τρόπο απέναντι στις κοινωνικές αδικίες, την εμφανή έλλειψη επιλογών, την ανθρώπινη ανευθυνότητα να μην φροντίζεις ευάλωτους τομείς, καθιστώντας ολόκληρους τομείς αναλώσιμους. Η κυριαρχία άλλων πλανητών θεωρείται επείγον στόχος, που προφανώς επικεντρώνει τα κέρδη στον κλάδο της. Ο τεχνοκράτης βλέπει τον εαυτό του ως κατακτητή.

 Το συλλογικό υποσυνείδητο που κατευθύνεται από την επιστήμη του μάρκετινγκ, ένα έργο που έχει ενταθεί πολλές δεκαετίες πριν, επιβάλλει ότι οι νέες τεχνολογικές εναλλακτικές, δηλαδή η πολυπλοκότητα μιας υπάρχουσας τεχνολογίας, οδηγούν αναμφισβήτητα στην κοινωνική εξέλιξη. Τα προϊόντα και οι υπηρεσίες των νέων μεταλλάξεων των τεχνολογικών εφαρμογών, στο μεγάλο τους μέγεθος, απορροφώνται από τον κλάδο που αποφέρει το μεγαλύτερο οικονομικό όφελος. Κάτι που θεωρείται πολύ λογικό, σε έναν κόσμο που διέπεται από απάνθρωπες και δογματικά δικαιολογημένες προϋποθέσεις όπως περιγράφηκε παραπάνω. Επιδιώκοντας οικονομικό όφελος, γνωρίζουμε ότι πρόκειται για τη μείωση του κόστους εργασίας. Οι πλούσιοι τομείς γίνονται μη κρίσιμοι καταναλωτές νέων υπηρεσιών που δεν παρέχουν επιλογές απασχόλησης στους υποβιβαζόμενους τομείς. Η κατάσταση είναι στρεβλή, η υποτιθέμενη εξέλιξη μετατρέπεται σε μια φονταμενταλιστική θρησκεία που σιγά σιγά θυσιάζει ανθρώπινες ζωές. Ο πόνος στο στομάχι από έλλειψη τροφής αυξάνεται και κανείς δεν τον ακούει.

Αυτός που καταναλώνει την τεχνολογία, που με τη σειρά του την ενσωματώνει στη ζωή του, θεωρείται το ον. Εκείνοι που δεν έχουν πρόσβαση στο επίπεδο ζωής που μπορούν να καταναλώνουν καθημερινά οι νέες θεολογίες είναι το μη ον. Επομένως είναι άξιοι να κατακτηθούν, να απανθρωποποιηθούν, να θεωρηθούν σχεδόν άνθρωποι ή μια φωνή που δεν αξίζει να ακουστεί. Αναδημιουργείται ο μύθος της νεωτερικότητας, όπου κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους ελευθερωτές επιβάλλοντας την κατανάλωση και έναν τρόπο ζωής, μιας και μόνο επικύρωσης του όντος. Αυτός που δεν καταναλώνει αυτές τις υπηρεσίες είναι ο απολίτιστος και πρέπει να κατακτηθεί, και αν δεν συμφωνήσει στην εν λόγω κατάκτηση, θα απορριφθεί χωρίς αμφιβολία.

Μπορούμε να το δούμε αυτό στην ανυπαρξία των τεχνολογικών εφαρμογών στην εξάλειψη του κόστους εργασίας, δηλαδή της εργασίας και των υπηρεσιών ορισμένων ανθρώπων. Μια κατάσταση που γίνεται εξαιρετικά εμφανής στον αυτοματισμό και τη μείωση του κόστους στην κατασκευή, τη γεωργική ρομποτική, τη νέα τάση επιβολής αυτόνομων οχημάτων και ρομπότ για παραδόσεις κατ' οίκον, συστήματα αυτοπληρωμών σε επιχειρήσεις και πολλές άλλες εφαρμογές. Στην επιβεβαίωση του μύθου δεν υπάρχει χώρος για αμφισβήτηση και οι δικαιολογίες βασίζονται στην πραγματικότητα λίγων, και γι' αυτό μπορεί να διασφαλιστεί ο φονταμενταλιστικός χαρακτήρας του. Όσοι καταφέρνουν να προσαρμοστούν ή έχουν πρόσβαση σε ένα μικρό παράθυρο δυνατοτήτων δεν βρίσκουν άλλο τρόπο από το να ευθυγραμμιστούν για να υπερασπιστούν την ψευδαίσθησή τους ότι γίνονται μέρος του τομέα των επιζώντων ή μάλλον, του απάνθρωπου και προκατειλημμένου από την τελική υπόσχεση του μύθου , ανήκουν στην επιτυχημένη κοινωνία. Είναι γελοίο να πιστεύουμε ότι αυτό το άρθρο πιστεύει σε μια επιλογή όπου η τεχνολογία είναι κακή, αλλά αντίθετα, ότι η τεχνολογία που εφαρμόζεται με υπευθυνότητα είναι επωφελής. Όμως, κυριαρχούμενο από την αδικία και την ιδεολογία και το πλαίσιο εφαρμογής της, καταλήγει να είναι διεστραμμένο και απανθρωπιστικό.

Η ανθρωποποίηση της τεχνολογίας, η εξανθρωπισμένη τεχνολογία, έχει να κάνει με την αντιστροφή της μη υπεύθυνης χρήσης της τεχνολογίας, η οποία έχει γίνει ένα εργαλείο που κυβερνάται από λίγους βασισμένους στις ατομικιστικές και προσωπικές τους ουτοπίες. Σημαίνει να βάλεις την ανθρώπινη ζωή και τη δικαιοσύνη στο επίκεντρο και επομένως να την κάνεις σύντροφο στους ανθρώπους για να τους επιτρέψεις να είναι πιο ευαίσθητοι και να είναι ένα μέσο συνεργασίας με αυτούς που έχουν λιγότερες ευκαιρίες. Είθε ο άνθρωπος να είναι ο ελευθερωτής που θα απελευθερωθεί από την απανθρωποποίησή του.

Πηγές:

«Enrique Dussel and the myth of modernity», Notebooks of Latin American Philosophy / ISSN 0120-8462 / Τόμος 38 / Αρ. 116 / 2017 / σσ. 97-115, του Ντιέγκο Φερνάντο Καμέλο Περντόμο.
«Ο μύθος της τεχνικής προόδου στη σύγχρονη κοινωνία και ο ρόλος της σε μια οικονομία στην υπηρεσία της ζωής», του Francisco Miguel dos Santos Venes.
«Η θεία Maruja μένει χωρίς δουλειά. Κριτική ανάλυση του αυτοματισμού στον καθαρισμό» Περιοδικό HUMANIZED TECHNOLOGY αριθμός 1 του 2020, από τον Gustavo Reimondo.
«Ηλεκτρονικό εμπόριο και επιμελητεία στα χέρια των ρομπότ προς όφελος λίγων» Περιοδικό ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΕΝΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ αριθμός 5 του 2019, του Gustavo Reimondo.