Ένα σύμπαν συνειδητότητας

"Το ζωτικό ίχνος κάθε πλάσματος διαπερνά το σύμπαν".

Από καιρό τείνω προς την υπόθεση ότι κάθε συνείδηση και όλοι μαζί αποτελούν την ίδια την ουσία του σύμπαντος. Στο σύμπαν δεν υπάρχει μόνο βιολογική εξέλιξη, αλλά μια μεγαλύτερη, η οποία είναι η εξέλιξη κάθε πλάσματος με την πλήρη συνολική έννοια, την ουσία του, την αύξηση της συνείδησής του. Έτσι, κάθε έμβιο ον έχει ένα ζωτικό ίχνος στο σύμπαν που είναι ολόκληρη η ζωή του, η ιστορία του, ανεξάρτητα από τη γνώση που έχουν οι άλλοι γι' αυτό: πρόκειται για έναν διάλογο μεταξύ του όντος και της πραγματικότητας του κόσμου.

 Αλλά επιπλέον, καθώς κάθε ον έχει το αποτύπωμά του στο σύμπαν, το σύνολο αυτών των συνειδήσεων θα ήταν ένα περίβλημα που θα αντιπροσώπευε το πιο γνήσιο αυτού του σύμπαντος, του κόσμου- για μένα το πιο σημαντικό πράγμα: το σύμπαν είναι "διαποτισμένο" από όλες τις συνειδήσεις των ζωντανών όντων: πράγματι, από όλες τις μικρές ιστορίες κάθε πλάσματος. Εδώ ο χρόνος δεν σημαίνει τίποτα, αν δεν είναι ο ιμάντας μετάδοσης της εξέλιξης, και στην τελευταία είναι το παρόν που φέρει το λάβαρο της υλικής δραστηριότητας αυτών των συνειδήσεων. Ο υπόλοιπος χρόνος, το παρελθόν και το μέλλον, είναι εξίσου πραγματικοί, έχουν ύπαρξη μέσα στο σύμπαν, παρόλο που δεν έχουν τη δράση που έχει το παρόν.

Στο σύνολό του, λοιπόν, το σύμπαν εξελίσσεται, ιδίως καθώς η συνείδηση στο σύνολό της γεννά ένα καταπληκτικό πλάσμα που είναι το λεγόμενο Υπέρτατο Πλάσμα, η απαρχή και το τέλος κάθε εξέλιξης: το Άλφα και το Ωμέγα του φιλοσόφου. Μπορεί κανείς να μαντέψει ένα είδος εξέλιξης μέσα στο Τίποτα, από το αρχικό χάος του Ταοϊσμού στη θεότητα που αντιπροσωπεύεται από αυτό το Υπέρτατο Ον, το οποίο στο τέλος έκανε ικανή ολόκληρη τη Δημιουργία.

Βέβαια, μπροστά σε ένα τέτοιο πανόραμα, βρίσκομαι τόσο ανήμπορος όσο και ο ίδιος ο Άγιος Αυγουστίνος όταν προσπαθεί να εξηγήσει τον ίδιο τον Θεό: μας ξεπερνά κατά πολύ και μπορούμε μόνο να μαντέψουμε ένα μικρό μέρος της απεραντοσύνης Του!