Ακριβώς όπως τα παιδιά μαθαίνουν ηπείρους, δορυφόρους, ωκεανούς, χώρες και πρωτεύουσες για να καταλάβουν τον κόσμο στον οποίο ζουν, θυμάμαι κάθε πτυχή του δέρματός σου.
Κάθε ένας από τους υφάλους του, τις πλαγιές και τα βουνά του, τα σύνορα και οι κοιλάδες του. Ο ήχος του ανέμου και των σύννεφων, η βροχή σου χτυπώντας το σχιστόλιθο. Σαν παιδί έμαθα τι σημαίνουν τα δόντια σου όταν δαγκώνεις το δάχτυλό μου, τι έλεγαν τα μάτια σου όταν άνοιξαν και τι ούρλιαζαν όταν έκλειναν. Ήξερα ποιοι δρόμοι ήταν ιδιωτικοί και ποιοι δρόμοι σε τράβηξαν μακριά από τον πολιτισμό. Γιατί ήταν καλύτερα να ταξιδεύεις νύχτα, ή ποια θέα σε γκρεμούς άξιζε τον κόπο τη μέρα.
Υπάρχουν ανακούφιση του εδάφους που έχεις βρεθεί και σε κάνουν να θυμάσαι τι έχει απομείνει για να φτάσεις εκεί που θέλεις, ενώ η μυρωδιά του καλαμποκιού στα χωράφια σου θυμίζει το τέλος της σεζόν στην οποία βρίσκεσαι.
Μου αρέσει η γη μου γιατί ζω στο κορμί σου.
Αυτή είναι η γη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου