Κάποιες φορές οι φωτογραφίες "ζουν για εμάς".

Βρίσκεστε στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου και περιμένετε την αναχώρηση της πτήσης σας για "εκείνο το μέρος" που πάντα θέλατε να πάτε.
Τι κάνετε;
Το πιο πιθανό είναι να συμβουλευτείτε το smartphone σας και στη συνέχεια, ίσως αντανακλαστικά, να προχωρήσετε στη λήψη μιας selfie για να ενημερώσετε την κατάστασή σας στο Facebook ή το Instagram με το " Ετοιμάζομαι να πετάξω ".

Είμαστε η κοινωνία των selfies.

Κάθε μέρος ή εκδήλωση που θα επισκεφθείτε πρέπει να καταγραφεί. Ίσως να φτάνετε, σε αυτό το ίδιο ουτοπικό ταξίδι, στον προορισμό σας και το δεύτερο ή τρίτο πράγμα που κάνετε αφού τακτοποιηθείτε είναι να πείτε στον κόσμο πού βρίσκεστε (ας αφήσουμε στην άκρη τα θέματα "ιδιωτικότητας") πριν καν σταθείτε να θαυμάσετε και να εισπνεύσετε το άρωμα της πόλης.Αντίθετα, αν πάτε σε μια συναυλία, ένα αθλητικό γεγονός... οτιδήποτε! κάθε στιγμή "πρέπει" να καταγραφεί. Έχουμε μια ανησυχία όταν δεν " φιγουράρουμε" στους " φίλους" μας για το τι κάνουμε και πόσο πολύ το -λέμε ότι- διασκεδάζουμε.
Και εδώ έρχεται το άσχημο μέρος:  " θεωρούμε" ότι το απολαμβάνουμε και  την ίδια στιγμή, τραβώντας "αυτή τη φωτογραφία" ή αυτό το βίντεο, δεν είμαστε "εκατό τοις εκατό" στον χώρο.

Γιατί είναι λάθος να καυχιόμαστε;

Μακριά από την ηθική που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως σχόλιο, η άποψή μου πηγαίνει λίγο παραπέρα. Αυτή η φωτογραφία που δημοσιεύουμε στο διαδίκτυο είναι συνήθως επεξεργασμένη, κροπαρισμένη και τραβηγμένη από την καλύτερη οπτική μας γωνία, τη στιγμή που θεωρούμε ιδανική και δείχνει αυτό που θέλουμε... Δηλαδή, αυτό που μοιραζόμαστε στο διαδίκτυο δεν είναι, ούτε κατά διάνοια, αυτό που πραγματικά βιώνουμε.Εστιάζουμε περισσότερο λοιπον, τη στιγμή που ζούμε μια εμπειρία, στο να αποτυπώσουμε αυτό το τέλειο γεγονός και να το αναρτήσουμε στο Διαδίκτυο, παρά στο να το κάνουμε μια προσωπική στιγμή το μεταμορφώνουμε σε "κάτι άλλο" που το μοιράστηκα με τους φίλους και τους ακολούθους μας.
Μια συναυλία. Ένα ταξίδι. Μια εκδρομή στον ζωολογικό κήπο, σε ένα μουσείο ή σε ένα εμπορικό κέντρο θα πρέπει να είναι ακριβώς αυτό... μια αποσύνδεση από τον κόσμο των δύο στιγμών και του μηδενός, στον οποίο κινούμαστε συνεχώς και στον οποίο ταξιδεύουμε διαρκώς αφού ξεκλειδώσουμε το κινητό μας.
Ναι, μια φωτογραφία ή ένα βίντεο δεν είναι κακό, αλλά αντί να επικεντρώνεστε με πάθος στη λήψη της άψογης φωτογραφίας που είναι πίσω σας ένα αξιοθέατο, γιατί να μη σταματήσετε και να απαθανατίσετε αυτή τη στιγμή με τον πιο υπέροχο φακό που διαθέτουμε: τα μάτια μας;

Είναι καλύτερα να το ζούμε παρά να αφήνουμε τις φωτογραφίες να το κάνουν για μας.