Η σημερινή κοινωνία είναι κουρασμένη. Ή μάλλον, είμαστε. Βαρεθήκαμε τις δεσμεύσεις, τους παράλογους προσδιορισμούς και τις εξαρτήσεις. Ιστορικά μιλώντας, τα ανθρώπινα πλάσματα έχουν καταδικαστεί στην πραγματικότητά τους. Και σε αυτή την καταδίκη, έχουν εμφανιστεί ηγεμονικές εξιστορήσεις που είναι εντελώς παράλογες, διακριτικές και αποκλειστικές. Αλλά έλα τώρα, ο άνθρωπος είναι ένα έμφυλο, τεμαχισμένο, ελλειμματικό ον. Βρισκόμαστε σε συνεχή αναζήτηση, σε συνεχή αίσθηση, απουσία. Γιατί από τη στιγμή που γεννιόμαστε αναζητούμε κάτι, αναζητούμε την ολοκλήρωση, την ευτυχία, τη χαρά, αλλά βρίσκουμε θλίψη, καταπίεση και αποκλεισμό.
Μέχρι σήμερα. Μια κραυγή γεμάτη θυμό και ελπίδα αναδύεται από τη λήθη: ΤΕΛΟΣ! Επειδή η φιλοσοφία είναι απελευθερωτική- τα ανθρώπινα όντα αναζητούν την απελευθέρωση από τις αλυσίδες που έχουν βάλει στον εαυτό τους. Αλλά ΦΤΑΝΕΙ ΤΕΛΟΣ! ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ! Η ελευθερία παρουσιάζεται ως η νέα ουσία, ως αυτό που μας καθορίζει απόλυτα.
Επειδή είμαστε καταδικασμένοι στην ελευθερία (Σαρτρ, 1945), πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη μας ως ελεύθερα όντα: ούτε το έθιμο ούτε η παράδοση θα μας δεσμεύουν. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είμαστε ελεύθεροι. Υπάρχουμε, και επειδή υπάρχουμε μπορούμε να είμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου